Toen we genoeg tussen de mensen hadden gelopen mocht ik eruit en kon ik van een afstandje eens naar al die drukte kijken. Dat was even wennen en ik kroop maar even bij de baas achter zijn rug zodat ze mij niet zo goed konden zien. Dat ging goed en toen durfde ik wel meer naar voren te gaan liggen.
iedereen kon zien aan mijn dekje dat ik oefen voor hulphond. Ik was er echt trots op.
Maar ja je kunt natuurlijk niet altijd oefenen en serieus zijn. Soms is het speelkwartier en ik
heb een nieuw speeltje. Zo leuk:het piept!!